Πίστη

Πίστη σημαίνει να συνεχίζεις σταθερά να προχωράς προς τον προορισμό που μόνο εσύ βλέπεις, ακόμα και αν όλα γύρω σου φωνάζουν οτι δεν υπάρχει δρόμος.

Πίστη

Πίστη είναι,
η πιο ουτοπική και συνάμα σαρωτική αχτίδα ενός ευσεβούς πόθου. Αυτή που αναγράφει σε flash "κι όμως μπορεί" όταν όλα τα απενεργοποιημένα μενού σου φωνάζουν "δίνε του, φίλε".

Δύναμη

Σαν δεν φοβήθηκες τα μονοπάτια του μυαλού σου να πατήσεις, να δείς τους λάκκους με το ακάθαρτο νερό, και μέσα όταν έπεσες σηκώθηκες έχοντας μάθει μα όχι παραδοθεί...δύναμη ήταν.

Δύναμη

Δύναμη είναι,
Ο παφλασμός στις φλέβες όταν αυτές ζητούν να πλημμυρίσουν.
Η γροθιά στο στομάχι κάθε φορά που θέλεις να σκορπίσει.
Κι εκείνη η σπίθα στο μάτι που προτάσσει το ολόγραμμα ενός τραγικού κάποιες στιγμές, «μπορώ».

Τέχνη

Συμβαίνει όταν τα μέσα σου σπάνε τις αλυσίδες του φθαρτού κορμιού που είναι φυλακισμένα και αποζητούν αθανασία γρατζουνώντας με τα μεταλλικά κομμάτια τους τα μυαλά όσων ανησυχούν.

Τέχνη

Τέχνη είναι,
όταν αγγίζεις την φαντασίωση
όταν ακούς την σκέψη
όταν μυρίζεις την ιδέα
όταν βλέπεις το όνειρο

Τρομοκρατία

Η συνάρτηση που επιλέγει τυχαία μέσα από υποσύνολα ζωντανών δίνοντας όριο μηδέν κάθε φορά που η εξαρτημένη μεταβλητή κάποιου γνωστού αγνώστου κοιτάζει στο ανυπέρθετα κενό του άπειρο.

Τρομοκρατία

Ο βασιλιάς που διαδέχτηκε την ΕΣΣΔ στο θώκο του βασιλείου της δικαιολογίας.

(Ελληνικό) Πανεπιστήμιο

Ο μηχανισμός που μασάει μυαλά και φτύνει τα κουκούτσια στην αγορά εργασίας...

(Ελληνικό) Πανεπιστήμιο

Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι,
το άσυλο των δειλών και η αγχόνη των ικανών

Ηδονή

Αίσθηση που ξεκινά να μας βαπτίζει πύρ την στιγμή της πρώτης γεύσης γάλακτος...

Ηδονή

Ηδονή είναι,
να μη χορταίνεις να παραδίνεσαι.

Πολιτισμός

Πολιτισμός είναι αυτό που όλοι κραυγάζουμε οτι έχουμε, συμμετέχουμε ή θέλουμε αλλα αδυνατούμε να κάνουμε τα απαραίτητα για να συμβεί αυτό. (ζώα)

Ωπ τι έγινε ρε παιδιά? Γης μαδιάμ τα κάνατε...

Πολιτισμός

Πολιτισμός είναι,
Όταν χαμογελάς ενώ κανονικά θέλεις να αρχίσεις τα χαστούκια.
Όταν περνάς τη γιαγιά απέναντι χωρίς να τη ρωτήσεις και ύστερα βάζεις τη δική σου στο γηροκομείο.
Όταν απαγγέλλεις Ελύτη και Σεφέρη κοιτάζοντας στον καθρέφτη ένα πρόσωπο που απορείς γιατί, αλλά μόνο εσύ γουστάρεις.
Όταν πυροβολείς οχυρωμένος πίσω από το savoir vivre μιας παρακμάζουσας κενότητας, δρέποντας τις δάφνες του πρώτου «όταν».